...λένε πως η ΕΛΠΙΔΑ πεθαίνει πάντα τελευταία και νόμιζα πώς η μόνη ΕΛΠΙΔΑ που έχει πλέον απομείνει ζωντανή σε τούτο τον βασανισμένο τόπο είναι η τραγουδίστρια που κάποτε μας εκπροσώπησε στη eurovision, ευτυχώς που ξέρω τώρα πως έκανα λάθος...
Με έπνιγε η βαρεμάρα σήμερα το απόγευμα και αποφάσισα να πάω στο βιβλιοπωλείο... Πήρα το "Τζάνκι" του Ο.Μπαροουζ, αλλά ήξερα ότι δεν θα είναι αρκετό και έτσι διάλεξα και το δικό σου. Δεν διαβάζω ποτέ βιβλία που έχουν να κάνουν με τις σχέσεις των δύο φύλλων...απλά και μόνο επειδή μου φαίνονται γλυκανάλατα. Το δικό σου το διάλεξα -μόνο και μόνο- για την φράση στην περιγραφή "αποφάσισα να εργαστώ ως συνοδός κυριών". Με ιντρίγκαρε μάλλον. Τώρα που το διάβασα δεν νομίζω να εργάστηκες ποτέ (στην πραγματικότητα) ως συνοδός. Το δεδομένο, βέβαια, είναι πως το βιβλίο εγώ το αγόρασα και μάλιστα το βρήκα και ευχάριστο. Η παρατήρηση που θέλω να κάνω αφορά την ανάλυση σου για την φύση της γυναίκας, που επιχειρείς να ερμηνεύσεις, κυρίως, στο κεφάλαιο "Κάλιο πέντε και στο χέρι". Ξεκίνάς τον όλο προβληματισμό σου αποδεχόμενη ότι η συμπεριφορά των θυληκών έχει διαμορφωθεί απο κοινωνικούς παράγοντες (π.χ η αναφορα στις γυναίκες τροφοσυλλέκτες).Δίνεις ,όμως,ελάχιστη σημασία στη βαθύτερη φύση (ένστικτα) που επιρεάζει μέχρι σήμερα ολόκληρο τον πολιτισμό και ασφαλώς εσάς. Η γυναίκα προορίζεται απο την φύση για μάνα. Η ασφάλεια που επιθυμεί και ,που συνήθως, τώρα πιά, έχει άμεση σχέση με τα υλικά αγαθά, είναι επιτελεσμός της φύσης.Είναι η αυφόρμητη ανάγκη να διασφαλίσει την επιβίωση των παιδιών της. Ακόμα και όταν δεν έχει αποκτήσει παιδιά το ένστικτο αυτό δεν σωπαίνει. Υπο αυτό το πρίσμα, λοιπόν, μπορούν πολλά να ερμηνευτούν με διαφορετικό τρόπο,όχι απαραίτητα αντικρουόμενο. Π.χ ο έρωτας δεν είναι μόνο κάτι μαγικό που κάνει την ζωή απολαυστικότερη, αλλά αποτελεί μια απο τις δυνάμεις της φύσης που υπηρετούν το σκοπό της αναπαραγωγής και σε μεγαλύτερο βεληνενές την εξέλιξη των είδων. Τέλοσπάντων αυτά.Συγνώμη για την φλυαρία. Συγχαρητήρια για το βιβλίο σου.
...λένε πως η ΕΛΠΙΔΑ πεθαίνει πάντα τελευταία και νόμιζα πώς η μόνη ΕΛΠΙΔΑ που έχει πλέον απομείνει ζωντανή σε τούτο τον βασανισμένο τόπο είναι η τραγουδίστρια που κάποτε μας εκπροσώπησε στη eurovision, ευτυχώς που ξέρω τώρα πως έκανα λάθος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε έπνιγε η βαρεμάρα σήμερα το απόγευμα και αποφάσισα να πάω στο βιβλιοπωλείο... Πήρα το "Τζάνκι" του Ο.Μπαροουζ, αλλά ήξερα ότι δεν θα είναι αρκετό και έτσι διάλεξα και το δικό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν διαβάζω ποτέ βιβλία που έχουν να κάνουν με τις σχέσεις των δύο φύλλων...απλά και μόνο επειδή μου φαίνονται γλυκανάλατα.
Το δικό σου το διάλεξα -μόνο και μόνο- για την φράση στην περιγραφή "αποφάσισα να εργαστώ ως συνοδός κυριών". Με ιντρίγκαρε μάλλον.
Τώρα που το διάβασα δεν νομίζω να εργάστηκες ποτέ (στην πραγματικότητα) ως συνοδός. Το δεδομένο, βέβαια, είναι πως το βιβλίο εγώ το αγόρασα και μάλιστα το βρήκα και ευχάριστο.
Η παρατήρηση που θέλω να κάνω αφορά την ανάλυση σου για την φύση της γυναίκας, που επιχειρείς να ερμηνεύσεις, κυρίως, στο κεφάλαιο "Κάλιο πέντε και στο χέρι".
Ξεκίνάς τον όλο προβληματισμό σου αποδεχόμενη ότι η συμπεριφορά των θυληκών έχει διαμορφωθεί απο κοινωνικούς παράγοντες (π.χ η αναφορα στις γυναίκες τροφοσυλλέκτες).Δίνεις ,όμως,ελάχιστη σημασία στη βαθύτερη φύση (ένστικτα) που επιρεάζει μέχρι σήμερα ολόκληρο τον πολιτισμό και ασφαλώς εσάς.
Η γυναίκα προορίζεται απο την φύση για μάνα. Η ασφάλεια που επιθυμεί και ,που συνήθως, τώρα πιά, έχει άμεση σχέση με τα υλικά αγαθά, είναι επιτελεσμός της φύσης.Είναι η αυφόρμητη ανάγκη να διασφαλίσει την επιβίωση των παιδιών της. Ακόμα και όταν δεν έχει αποκτήσει παιδιά το ένστικτο αυτό δεν σωπαίνει.
Υπο αυτό το πρίσμα, λοιπόν, μπορούν πολλά να ερμηνευτούν με διαφορετικό τρόπο,όχι απαραίτητα αντικρουόμενο.
Π.χ ο έρωτας δεν είναι μόνο κάτι μαγικό που κάνει την ζωή απολαυστικότερη, αλλά αποτελεί μια απο τις δυνάμεις της φύσης που υπηρετούν το σκοπό της αναπαραγωγής και σε μεγαλύτερο βεληνενές την εξέλιξη των είδων.
Τέλοσπάντων αυτά.Συγνώμη για την φλυαρία.
Συγχαρητήρια για το βιβλίο σου.