Ένα μεγάλο γεια σε όλους τους φίλους κι επισκέπτες του μπλογκ! Έχω πολύ καιρό να γράψω και ο λόγος ήταν δυστυχώς δυσάρεστος. Έτσι είναι, είτε η δική μας ευτυχία θα εμποδίζει το γράψιμο είτε η δυστυχία των δικών μας. Στην προκειμένη περίπτωση συνέβη το δεύτερο. Ένας πολύ καλός φίλος μου -- ίσως ο μόνος αληθινός φίλος που έχω κρατήσει από το παρελθόν -- είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα, που λίγο έλειψε να τον αφήσει ολικά παράλυτο για όλη την υπόλοιπη ζωή του, κι εγώ αισθάνθηκα την ανάγκη να κατέβω στη γενέθλια πόλη μου, για να του συμπαρασταθώ. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι' αυτόν, πέρα από το να του προσφέρω την παρουσία μου, χωρίς όμως να μπορώ να καταλάβω από τις αντιδράσεις του (ή μάλλον τις μη αντιδράσεις του) αν τον βοηθούσε καθόλου. Η σωματική ανημπόρια του άρρωστου αθροισμένη με την ψυχική ανημπόρια της επίδοξης συμπαραστάτριάς του... Η αίσθηση της απουσίας επικοινωνίας εκεί που υπάρχει μεγάλη λαχτάρα για επικοινωνία. Γιατί περί αυτού επρόκειτο. Και είναι κάτι που το έχω ζήσει πολλές φορές στη ζωή μου, σε άλλες μορφές βέβαια. Τέλος πάντων, ο καλός μου φίλος φαίνεται πως θα γλιτώσει την παράλυση κι εγώ επέστρεψα σχετικά ανακουφισμένη στην παριζιάνικη καθημερινότητά μου. Οπότε μπορούμε να συνεχίσουμε τη δική μας επικοινωνία.
