Κατέβηκα στην Ελλάδα για το Πάσχα. ΄Ελειπα μόνο πέντε μήνες, αλλά αυτά που είδα μου έδωσαν την εντύπωση ότι είχαν περάσει χρόνια... Δεν ήταν μόνον οι άνεργοι, τα λουκέτα στα μαγαζιά, όλα αυτά για τα οποία γράφουν καθημερινά οι εφημερίδες. Προπαντός ήταν το αίσθημα απελπισίας, που το διέκρινα παντού, και κάτι σαν κατατονία ή σαν την παράλυση του ανθρώπου που βλέπει το όχημά του να τον πηγαίνει ολοταχώς στον γκρεμό και από τον τρόμο του δεν μπορεί να κάνει καμιά κίνηση για να στρίψει το τιμόνι. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο σε ολόκληρο λαό.
Στο διάστημα που έμεινα στην Αθήνα πληροφορήθηκα από έναν insider κάτι σχετικό με μια άλλη διάσταση της κρίσης, που ώς τώρα δεν απασχολεί τα ΜΜΕ. Από το καλοκαίρι του 2010, οι αιτήσεις στα Τμήματα Ηθών και τις Νομαρχίες για άδεια άσκησης της πορνείας έχουν υπερτριπλασιαστεί! Και, όπως μου είπε ο (αξιόπιστος, επαναλαμβάνω) πληροφοριοδότης μου, οι περισσότερες αιτούσες είναι πια Ελληνίδες, κάτι που έχει να συμβεί από το 1990. Αν σκεφτούμε ότι βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή της κρίσης (αυτό μας λένε ακόμα και επίσημα χείλη), καταλαβαίνουμε σε τι αριθμούς θα φτάσουμε έπειτα από δύο ή τρία χρόνια. Κάποτε έκανε εντύπωση στους άνδρες ότι πολλές ιερόδουλες από την Ανατολική Ευρώπη είχαν ανώτατη μόρφωση, ακαδημαϊκά διπλώματα κ.λπ. Το ίδιο φαινόμενο θα συμβαίνει σε λίγο και με τις Ελληνίδες ιερόδουλες. Η δυστυχία στην Ελλάδα θα αρχίσει, φοβάμαι, να την κάνει να θυμίζει όλο και πιο πολύ Βουλγαρία ή Ρουμανία. Μακάρι να πέφτω έξω.
Κατά τα άλλα, ευχαριστώ όλους όσοι είχαν την καλοσύνη να γράψουν εδώ, στο μπλογκ μου, ή να μου στείλουν e-mail. Δεν περίμενα τόσο μεγάλη ανταπόκριση, τόσο επαινετικές κρίσεις και κυρίως τόσο ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις και ερωτήσεις!
