Βλέπω πως το βιβλιαράκι μου έχει ήδη μεγάλη ανταπόκριση, τόσο από τα ΜΜΕ όσο και μέσα από το μπλογκ και το e-mail μου. Αισθάνομαι, μαζί με την ευχαρίστηση, και κάποια αμηχανία και ανησυχία. ΄Οχι μόνο για την ιδιωτική ζωή μου, την οποία είναι φυσικό να θέλω να προστατέψω. Αλλά πιο πολύ για τις παρεξηγήσεις που δημιουργήθηκαν ή μπορεί να δημιιουργηθούν. Το ότι τα ηλεκτρονικά, ιδίως, ΜΜΕ θα στέκονταν στό «σκανδαλιστικό» του πράγματος (φοιτήτρια και κολ γκερλ αποκαλύπτει...) το περίμενα, αν και δεν περίμενα την έκταση που θα έπαιρνε το θέμα. Αυτό όμως δεν με πολυαπασχολεί, γιατί όποιος διάβασε το βιβλίο ξέρει ότι δεν είναι σκανδαλοθηρικό. Περισσότερο με «τσίμπησαν» κάποιες ενστάσεις που διατυπώθηκαν σε ευνοϊκές, κατά τ΄άλλα, κριτικές σε εφημερίδες.
Μία από αυτές τις ενστάσεις ήταν ότι το βιβλίο μου αναπαράγει παλιά στερεότυπα. Αλλά πού είναι το επιχείρημα; Το να βάζεις σε κάτι την ετικέτα «παλιό στερεότυπο» δεν είναι κριτική, είναι σύνθημα, σύμφωνα με την εξίσωση «παλιό στερεότυπο = ξεσκεπασμένο ψέμα», που είναι κι αυτή ένα στερεότυπο! Εκτός αυτού, το βρίσκω άδικο να κατηγορούμαι ότι αναπαράγω παλιά στερεότυπα επειδή σε μερικά – μόνο σε μερικά – σημεία οι εμπειρίες μου επιβεβαιώνουν τις παλιές (και αγνοημένες σήμερα) αντιλήψεις για τα δύο φύλα, ενώ σε πολλά άλλα σημεία τις καταρρίπτουν.
Στο ίδιο άρθρο γράφεται, κάπως ειρωνικά (αν το διάβασα σωστά), ότι μια πρώην «ιέρεια του έρωτα» μεταμορφώνεται σε «ιεροκήρυκα της αγάπης». Η ειρωνεία βρίσκεται, φυσικά, στη λέξη «ιεροκήρυκας», γιατί δεν φαντάζομαι ν΄αμφισβητεί ο αρθρογράφος ότι μια γυναίκα που υπήρξε "ιέρεια του έρωτα» ξέρει να εκτιμά καλύτερα την αξία της αγάπης. Αν όμως κάνω κήρυγμα υπέρ της αγάπης, το κάνω εξηγώντας πόσο δύσκολο είναι να στεριώσει η αγάπη, όχι εξυμνώντας τη γλυκερά και χαζοχαρούμενα, όπως τα ροζ μυθιστορήματα.
Σε μια άλλη εφημερίδα ο κριτικός, που διάβασε το βιβλίο με μεγαλύτερη κατανόηση, παρατήρησε ωστόσο (πάλι αν κατάλαβα καλά) ότι έχω την τάση ν’ ανάγω τα πολλά απρόβλεπτα και αστάθμητα του έρωτα σε κανόνες και νόμους. Λυπάμαι που του έδωσα αυτή την εντύπωση. Ο έρωτας στους ανθρώπους είναι συναρπαστικός ακριβώς επειδή ξεπηδά μέσα από ατομικές ιδιαιτερότητες και απρόβλεπτες καταστάσεις. Νομίζω πως το λέω αυτό καθαρά στο βιβλίο. Αν όμως έμενα σ’ αυτό, θα έγραφα ένα αισθηματικό μυθιστόρημα, ροζ ή όχι. Αλλά εγώ θέλησα να γράψω κάτι σαν εγχειρίδιο εφαρμοσμένης ψυχολογίας, που θα ρίχνει λίγο φως στο υπέδαφος της σεξουαλικότητας των ανδρών και των γυναικών. Δεν θα μιλούσα για νόμους, αλλά για τάσεις βαθιά ριζωμένες. Που αν τις αγνοούμε, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τις ελέγξουμε και να τους δώσουμε επιθυμητή έκφραση, για εμάς και τον άλλο.
Αυτά προς το παρόν. Θα επανέλθω όσο μπορώ πιο σύντομα.
